Χεβρωνα
Η μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Όχθης με πληθυσμό γύρω στους 220.000 κατοίκους. Ένα σύγχρονο πολεοδομικό και κοινωνικό απαρτχάιντ βρίσκεται 30χλμ. νότια της Ιερουσαλήμ. Η μοναδική πόλη της Δυτικής ’Οχθης μέσα στην οποία βρίσκεται παράνομος ισραηλινός εποικισμός.
Μετά τη σφαγή του 1994 και τη δολοφονία 29 Παλαιστινίων από τον φανατικό αμερικανο-εβραίο έποικο Μπαρούχ Γκολντστάιν, η πόλη χωρίστηκε σε 2 τομείς.
Τον Η1 οπου κατοικούν μόνο Παλαιστίνιοι και τον Η2 όπου κατοικούν 40.000 Παλαιστίνιοι και 900 φανατικοί εποικοι υπό την προστασία 2.000 στρατιωτών.
22 σημεία ελέγχου (check points), σκοπιές, ελεύθεροι σκοπευτές, περιπολίες στρατιωτών και ένοπλων εποίκων, κλειστοί δρόμοι για τους Παλαιστίνιους, χαρακτηρισμένοι ως στρατιωτικοποιημένες ζώνες συνθέτουν το σκηνικό της πόλης.
Έποικοι που αρπάζουν τα σπίτια των ντόπιων, επιτίθενται σε μαθητές μέσα και έξω από τα σχολεία, σε μικρά παιδιά που παίζουν στο δρόμο, χρησιμοποιώντας αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς,πέτρες, σίδερα και χημικά.
Μία πόλη στην οποία ακόμα και η καθημερινή επιβίωση είναι μέρος της αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα και την αδικία.
Εκεί η ομάδα Youth against settlements δραστηριοποιείται από το 2008 ενάντια στην επέκταση των εποικισμών και την επακόλουθη εκδίωξη του Παλαιστίνιου πληθυσμού, ενώ μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών, έχουν ξεκινήσει την εκστρατεία «Ανοίξτε τη Shuhada Street», τον άλλοτε πιο κεντρικό και δημοφιλή δρόμο της παλιάς πόλης που παραμένει κλειστός με στρατιωτικό νόμο διχοτομώντας τη Χεβρώνα ως και σήμερα.
ΝΑΜΠΙ ΣΑΛΕΧ
Το Νάμπι Σάλεχ είναι ένα μικρό χωριό 550 περίπου κατοίκων και βρίσκεται 20χλμ. βορειοδυτικά της Ραμάλα. Είναι γνωστό για την αγωνιστικότητα του και μετρά ως σήμερα εκατοντάδες τραυματίες και φυλακισμένους/ες, ενώ ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκεται και ένα μωρό δύο ετών.
Το 2009 έποικοι από τον κοντινό εποικισμό Halamish με την υποστήριξη του ισραηλινού στρατού, αρπάζουν και παίρνουν υπό τον έλεγχό τους την πηγή Ein-al-Qaws (η πηγή του τόξου) στερώντας στου Παλαιστίνιους την πρόσβαση στη γη τους και το νερό της πηγής. Από τότε, ξεκινούν διαδηλώσεις ενάντια στην κατοχή και τους παράνομους εποικισμούς, που συνεχίζονται κάθε Παρασκευή. Στις διαδηλώσεις παίρνει μέρος όλο το Νάμπι Σάλεχ, κάτοικοι των γύρω πόλεων και χωριών, αλλά και αλληλέγγυοι/ες από το Ισραήλ και άλλες χώρες. Το ισραηλινό κράτος απαρτχάιντ έχει εγκαταστήσει δύο checkpoints με 24ωρη επιτήρηση στις εισόδου του χωριού.
Το 2017, η δεκαεξάχρονη τότε Αχέντ Ταμίμι, κάτοικος του Νάμπι Σάλεχ, έγινε σύμβολο του αγώνα ενάντια στην κατοχή όταν χαστούκισε ισραηλινό στρατιώτη που είχε εισβάλει στην αυλή του σπιτιού της, φυλακίστηκε για 8 μήνες και αφέθηκε ελεύθερη κάτω από τις πιέσεις του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης.
Σέικ Τζαράχ
Το Σέικ Τζαράχ είναι μια παλαιστινιακή γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, δύο χιλιόμετρα βόρεια της παλαιάς Πόλης. Τα τελευταία χρόνια πολλές οικογένειες απειλούνται με έξωση ή έχουν εκδοθεί εντολές κατεδάφισης των σπιτιών τους. Δυστυχώς ακραίοι σιωνιστές έχουν καταφέρει να αρπάξουν κάποια από τα σπίτια και να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους, πάντα με την υποστήριξη του ισραηλινού στρατού.
Οι κάτοικοι ζουν καθημερινά υπό καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, ξυλοδαρμών και συντονισμένων επιθέσεων εποίκων και στρατού. Αρκετές διαδηλώσεις, κάποιες με τη συμμετοχή Ισραηλινών και διεθνών αλληλέγγυων, έχουν χτυπηθεί άγρια από τον στρατό και κατασταλεί με χρήση πλαστικών σφαιρών, δακρυγόνων και ρήψεων «skunk waters*». Ημέρα αντίστασης για τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες αποτελεί, η «ημέρα της σημαίας» κατά τη διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες ακραίοι σιωνιστές παρελαύνουν με ισραηλινές σημαίες στις αραβικές γειτονιές των Παλαιστινίων γιορτάζοντας την κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ το 1967.
*νερό με χημικά απόβλητα, υπεύθυνο για έντονη δυσοσμία και αναπνευστικά προβλήματα, που πετούν τα οχήματα-αύρες σε διαδηλώσεις
Τζενίν
Πόλη στη βόρεια Δυτική Όχθη. Έχει πληθυσμό γύρω στους 50.000 κατοίκους, ενώ ο γνωστός προσφυγικός καταυλισμός της πόλης αριθμεί περισσότερους/ες από 12.000. Το 2002 κατά τη διάρκεια της 2ης Ιντιφάντα, ο καταυλισμός δέχθηκε τη μεγαλύτερη επίθεση του ισραηλινού στρατού (IDF). Πεζικό, τανκς και αεροπλάνα ισοπέδωσαν ένα μεγάλο κομμάτι του καταυλισμού και άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς. Μέσα στον προσφυγικό καταυλισμό βρίσκεται το «The Freedom Theater» (πρώην Stone Theater), ένας χώρος πολιτισμού που μέσα από θεατρικές και εκπαιδευτικές δράσεις και παραγωγές επιχειρεί να εισάγει τη νέα γενιά στον χώρο του θεάτρου και των τεχνών παρέχοντάς σημαντικά εργαλεία για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινής ζωής υπό κατοχή. Αποτελεί συνέχεια της δράσης και του οράματος της Arna Mer Khamis, η οποία μαζί με άλλες γυναίκες, κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα χρησιμοποίησε το θέατρο για την αντιμετώπιση του χρόνιου φόβου και του συλλογικού τραύματος των παιδιών της Τζενίν και την προαγωγή της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Ο Juliano Mer Khamis, γιος της Arna, οικοδομώντας πάνω στην παρακαταθήκη αυτή, ίδρυσε από κοινού με τους Zakaria Zubeidi και Jonatan Stanczak, και διεύθυνε το θέατρο από το 2006 ως τη δολοφονία του το 2011.Στον καταυλισμό της Τζενίν, οι νέοι και οι νέες μεγαλώνουν χωρίς μέλλον, μέσα σε μια καθημερινότητα γεμάτη εφόδους, συλλήψεις και θανάτους και κηδείες. Χωρίς εμπιστοσύνη στην Παλαιστινιακή Αρχή και στα επίσημα κόμματα, η μόνη τους διέξοδος είναι o ένοπλος αγώνας ενάντια στην κατοχή και το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ.